به نقل از «فرارو»

چرا ادامه «بازی مرکب» نباید ساخته شود؟

تاریخ انتشار: ۱۰ آبان ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۵۵۹۲۸۸

ابراهیم عمران؛ بعد از تماشای سریال نه قسمتی «بازی مرکب» فرصتی دست داد چند قسمت پایانی فصل دوم سریال «دیدن» را نیز تماشا کنم. حیرت عجیبی داشتم از این هم‌آوایی در بین دو سریال که هیچ یک تقدم و تاخری بر دیگری ندارند و منِ مخاطب هستم که بنا بر دلایلی آن‌ها را در بازه زمانی مشترک نگاه می‌کنم.

قسمت آخر سریال «دیدن» آنچنان صحنه‌های خونین و کشت و کشتار دارد که با برخی سکانس‌های بازی مرکب همخوانی دارد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

هر چند داستان تخیلی آن سریال درباره نابینایی است و پسابینایی را مدنظر قرار می‌دهد و دنیایی را ترسیم می‌کند که از همه علوم و دانش سیراب شده و پا به جهان تاریکی می‌نهد؛ ولی آنچه مشاهده می‌شود کماکان از بین بردن دیگری و هم نوع فصل‌الخطاب زیست آدمی است. انسانی که پوست و گوشت است و در این زیستن مصیبت‌بار آماده است به هر نحوی خویشتن را از پل پیروزی عبور دهد.

بازی مرکب تکانه‌ای است به انسان‌های معاصر؛ آنانی که در هر وانفسایی خویش را می‌بینند و بس. برای دقایق و ساعاتی خوش بودن حاضرند کارناوالی از کشتن و خون بازی راه اندازند. آنسان که پیرمرد داستان لو می‌دهد. چهارصد و پنجاه و شش نفری که از فرط بحران اقتصادی و بدهی‌های زیاد حاضرند در بازی مرگ و زندگی حضور به هم رسانند.

حال گیریم که در ابتدای کار نمی‌دانستند. ولی در پارت بعدی با اختیار و علم به پایان زندگی برگشتند و این‌گونه انسان‌ها در همه جای گیتی فراوان هستند و حالا نیز به مدد کرونا و بحران‌های بزرگ بیکاری و بی‌پولی تعدادشان از میلیون‌ها نفر نیز افزون‌تر می‌رود. سازندگان کره‌ای نیم نگاهی به کره‌شمالی و پاکستان نیز داشته‌اند. با دو کاراکتری که خلق کرده‌اند. نمی‌دانم چرا از بین این همه کشور این دو جغرافیا را انتخاب کرده‌اند.

هر چند کشور شمالی می‌تواند به سبب همسایگی و ادباری که گرفتارش است؛ گزینه مناسبی باشد. ولی پاکستان و انتخابی از آسیای دور به حتم می‌تواند پیام‌های نهفته‌ای داشته باشد که علی این داستان تا حدود زیادی با آن چهره معصومانه و ساده‌وارش؛ بیان تصویری خاص از مردمانی بود که تحت سیطره حکومتی ایدئولوگ زندگی می‌کنند. نمی‌دانم شاید اگر از چند کشور دیگر نیز داوطلب بازی جمع می‌کردند این همه‌گیری دیدن سریال؛ بازتاب پرمعناتری پیدا می‌نمود.

سرمایه‌گذاران مستقیم و غیرمستقیم این اثر به حتم رگ خواب مخاطب جهانی این کار را پیدا کرده بودند که این‌گونه در چهار گوشه گیتی، حرف از این ساخته کره‌جنوبی است. دنیایی که در آن مهر و وفا تا جایی وجود دارد که شرط بقا را تضمین نماید و آنجا که زیستن به فردیت می‌رسد، لاجرم انتخابی دیگر نیست. تا جایی می‌شود فداکاری کرد.

تا قسمتی می‌شود از خودِ وجودی گذشت و این پارادوکس عجیب زندگی است که این «تا»، تا کجا ادامه می‌تواند داشته باشد و نخش تا چه زمانی مقاوم است؟ در همه‌گیری کووید ۱۹ مشاهده کردیم که در ابتدا ماسک و دستکش در اقصی نقاط جهان در چشم به‌هم زدنی در آسمان و زمین ربوده می‌شد و احتکار.

آنانی که قوی‌تر بودند به راحتی دسترسی داشتند به همه امکانات بهداشتی و در تولید ابتدایی واکسن نیز کشور‌های دارا برای عموم مردم بیش از دو دوز تهیه کردند. پس مهربانی و عطوفت تا جایی است و بس. همان‌طورکه در قسمت ششم این سریال و در نبرد دو به دو میزان از خود گذشتگی نمایان شد و بهت و حیرتی که چشمان مخاطب نظاره‌گرش بود؛ بر اهمیت فرد محوری در دنیای امروز؛ صحه می‌گذاشت. بازی مرکب بار دیگر جامعه فرد محور را به درستی به تصویر گذاشت.

جمعیتی که با ماسک و برای خوشایند خویش، تعدادی را اجیر می‌کنند تا بالماسکه‌ای از خون و کشتار راه اندازند و حتی در آن میان نیز به فکر لذات جسمانی و شهوانی خویشند و بس. مخاطب عام شاید از طناب‌کشی و تیله‌بازی در جای جای دنیا، ذهنیتی مشترک داشته باشد ولی شاید آگاه نباشد در پس این طناب‌کشی و تیله انداختن‌ها، سرانی نشسته‌اند و برای دیگران نقشه زندگی می‌کشند.

گویی بیراه نبود و نیست و نخواهد بود که از قدیم می‌گفتند دنیا را چند نفر می‌گردانند و هر چه بخواهند انجام می‌دهند در پس پرده و این دموکراسی‌ها و استبداد‌ها نیز سویه ظاهری هستند برای پیشبرد لختی آسایش این گروه ناپیدا. قصد می‌کنند در امریکا و اروپا آزادی نسبی باشد؛ در آفریقا گروه‌های واپس‌گرا؛ در آسیا طالبان و داعش و القاعده باشند و همه این‌ها در لوای خوش بودن آنان است و بس.‌ای کاش سازندگان این سریال به فکر فصل‌های بعدی نباشند؛ چون که آش را از اینکه هست بیشتر شور می‌کنند.

ما می‌دانیم در این بازی همه بازیچه‌ایم؛ چه در بازی‌ای، چون مکعب چه در بازی اصلی زندگی. بیشتر از این به روی‌مان نیاورید با مدیوم سینما و تلویزیون که چقدر برای سنت و دلار و یوآن و وون و ریال، حاضریم از همه عبور نماییم. بس‌مان بود این سریال در این روزگار محنت‌بار...!

منبع: فرارو

کلیدواژه: بازی مرکب سریال بازی مرکب

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۵۵۹۲۸۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سریال نون خ ترادژی زندگی هنرمند سیستانی شد

هنرمند اهل سیستان و بلوچستان معتقد است که استفاده‌ی بی‌اجازه از آهنگش در سریال «نون خ» یکی از تاسف بارترین ترادژی‌های زندگی هنری‌اش شده است. - اخبار فرهنگی -

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، سریال «نون خ» یکی از آثارِ پربیننده تلویزیون در سال‌های اخیر بوده است. اثری که با پرداختن به فرهنگِ اقوام و رفتن به سمتِ سوژه‌ای جذاب، توانسته در دل مخاطبان جای خود را باز کند. «نون خ» با محوریت مردمانِ کُرد، تمرکزش را روی گویش‌های منطقه کردستان و کرمانشاه گذاشته است.

در سری جدیدی این سریال، بخشی از داستان در سیستان و بلوچستان اتفاق می‌افتد و تهیه کنندگان این سریال برای این بخش از داستان‌شان از موسیقی محمدعلی دلنواز(محمد حسنی)‌ استفاده کرده‌اند. گویا هیچ هماهنگی برای این کار با محمدعلی دلنواز انجام نشده است. حتی در تیتراژ سریال هم نامی از این هنرمند بیان نشده است. حالا محمدعلی دلنوازی با انتشار متنی به این موضوع اعتراض کرده است.

در ادامه متن منتشر شده از سوی محمدعلی دلنواز خطاب به تهیه کنندگانِ سریال «نون خ» را می‌خوانید:

 

«پس از سال‌ها فعالیت در حوزه موسیقی روزهای گذشته با یکی از تاسف بارترین تراژدی‌های زندگی هنری خود مواجه شده‌ام و آن اینکه توسط یک سریال تلویزیونی بنام نون خ به کارگردانی آقای سعید آقاخانی و با تهیه کنندگی آقای مهدی فرجی یکی از ساخته‌های بنده به نام بهار با آهنگسازی، تنظیم و نوازندگی اینجانب محمدعلی دلنواز(محمدحسنی) و با خوانندگی باسط ضرابی، شعر یوسف بلوچ پسابندری و با همنوازی گروه آدینک به سرپرستی بنده، در سریال نون خ به سرقت و تاراج برده شده، به نحوی که نسخه کپی این اثر آن هم بدون کسب اجازه از خالق و صاحب اثر در قسمت هشتم سریال نون خ فصل پنجم از دقیقه 25 تادقیقه 29 به عنوان تم اصلی گنجانده شده به گونه‌ای که در تیتراژ سریال هیچ نامی از صاحب اثر و نوازندگان گروه آدینک، برده نشده است.
اینجانب محمدعلی دلنواز به عنوان بخشی از هویت فرهنگی و هنری جغرافیای خود ضمن مراتب خرسندی و سپاس از توجه نون خ به بلوچستان، عمل غیر حرفه‌ای دست اندر کاران سریال نون خ را برای این سرقت هنری مذمت نموده و از سینماگران و هنرمندان کشور درخواست ورود به این موضوع و حمایت و همراهی جهت برقرای عدالت و انصاف برای به تاراج رفتن حاصل دسترنج زندگی هنری خود را دارم...»

 

در این ویدیو بخش‌هایی از سریال نون خ را می‌بینید که در آن از موسیقی محمد دلنواز استفاده شده است
 

 

البته این تنها اعتراض از سوی اهالی موسیقی به سریال «نون خ» نیست؛ چندی پیش هم حسین صفامنش نسبت به استفاده‌ی تهیه کنندگانِ این سریال از آثارش اعتراض کرده بود. صفامنش هم گفته بود که از آثارش بدون اجازه و رضایت او در این سریال استفاده شده است.

صبح روز سه‌شنبه 11 اردیبهشت 1403، تهیه کننده سریال «نون خ» در نشست خبریِ عوامل این سریال، در پاسخ به اعتراضِ حسین صفامنش گفته است: «ما در بخش کولبرها از موسیقی آقای صفامنش استفاده کردیم، البته نافی موضوع مالکیت معنوی نیستم اما تصورم نبود شکایت کنند. فکر می‌کردم او زنگ می‌زند و می‌گوید دمت گرم، وقتی به کولبرها پرداختی از این قطعه استفاده کردی. البته درباره حقوق مادی و معنوی این حق با آقای صفامنش است و حتماً برای جبران ماجرا در خدمت هستم. در این 2 فصل قبلی تلاشی هم صورت گرفت که بتوانیم با او مذاکره کنیم. اما سعید آقاخانی دنبال صدای بکری بود اما نشد از ایشان استفاده کنیم. آرزو دارم موفق باشند.»

حال باید دید که واکنش تهیه کننده سریال «نون خ» به اعتراض جدیدی که از سوی هنرمندِ سیستان و بلوچستانی مطرح شده، چه خواهد بود؟

انتهای پیام/